Dagboek van een keep-pushing lezer

18 Maart 2006
Ik word zo rond half 10 's ochtends wakker. Dit is niet gepland, want ik had vandaag eigenlijk vroeger m'n bed uit willen stappen om zo voor m'n vrouw 'ns een lekker ontbijt op bed te maken. Dit gebeurd namelijk niet zo vaak en ik vind dat je elkaar in een goed huwelijk zo nu en dan eens moet verassen. Zo geschiedde het vandaag niet, want hoewel ik te laat wakker was, was het eerste waar ik aan dacht, de plek waar ik na de aankoop de asperines had gelegd. Ik had een knallende koppijn. Het bier vloeide flink die avond ervoor en dat heb ik geweten ook. Al gapend, krabbend aan m'n kont en wrijvend in m'n nek stap ik m'n bed uit om mij vervolgens richting badkamer te bewegen. Ik kijk even rond en bedacht mezelf dat de asperines hier duidelijk niet lagen. Om mijn bezoek aan de badkamer niet al te nutteloos te maken, heb ik maar een douche genomen. Dit hielp bijna net zo goed als een asperine. Op weg naar beneden spookte de datum 18 maart maar door m'n hoofd. Beneden zat mijn vrouw. Ze was de libelle aan het lezen. Ik had al enkele verwoede pogingen gedaan haar over te laten stappen op het NRC handelsblad, maar blijkbaar vind zij zichzelf nog niet ge-emancipeerd genoeg. Ik kreeg een vreemde blik van haar, alsof ze wist dat ik haar was vergeten te verwennen met een ontbijtje op bed.
"Schat, het is vandaag toch 18 maart?", vroeg ik haar.
"Klopt!", zij ze en met een zucht die de windsnelheden van oorkaan katrina tot een briesje degraderen, gaat ze verder in haar libelle.
Ik blijf verwonderd achter.

19 Maart 2006
Het is 07:00 's ochtends als ik m'n wekker hoor gaan. De wet van pavlov treedt in werking en zonder dat ik hier zelf ook maar iets over te zeggen heb, snooze ik de wekker voor 9 minuten. Ik draai me nog 'ns om, maar vandaag gebeurde er iets vreemds. Ik werd zeker 3 minuten voordat de wekker mij nogmaals zou wekken al klaarwakker en bedacht me ineens dat ik helemaal niet naar m'n werk hoefde. Het was zondag! M'n geheugen helpt me langzaam te beseffen dat ik de wekker had gezet, zodat ik live de Formule 1 race kon volgen. Ik trek snel m'n duster aan en loop naar beneden om koffie te zetten. Zo kan ik met een lekkere bak koffie genieten van de Formule 1. Terwijl Olaf Mol z'n commentaar doet vliegt weer die datum 18 Maart door m'n hoofd. Zo rond half 10 is de race afgelopen en m'n vrouw besluit ook om naar beneden te komen. Ik loop op haar af en wil haar een zondagszoen geven. Ze keert haar hoofd van me af alsof ik zojuist heb bekend Sylvie Meis op z'n hondjes te hebben genomen.
"Koffie, lieverd?", probeer ik in een vrolijke poging en ze zet de waterkoker aan.
Ze duidelijk in een thee-bui. Ik blijf verwonderd achter.

20 Maart 2006
Ik zit op m'n werk te patiencen en gefrustreerd van de potjes die maar niet uit komen, besluit ik toch maar koffie te gaan pakken en deze dag te gaan beginnen. Op weg naar het koffieapparaat zie ik mensen elkaar feliciteren.
"oh, taart!", denk ik nog even. Zoals het op elk kantoor gaat zijn verjaardagen altijd goed voor gebak. Ik druk op de knop 'koffie zwart' en druk daarna nogmaals op die knop. In mijn mok passen immers twee porties van wat de automaat als 'bakkie koffie' bestempeld. Terwijl de automaat zijn werk doet herinner ik me ineens een datum. De datum is 18 Maart, maar deze kan ik alleen in verband brengen met een mislukt ontbijt op bed. Ik kom terug bij m'n bureau en kan op het intranet niets vinden over een jarige werknemer. Blijkbaar dus geen taart en had de felicitatie dus met andere dingen van doen.
"Hee, gefeliciteerd he!", hoorde ik fred ineens luid tegen me zeggen.
Ik blijf verwonderd achter.

21 Maart 2006
Na een dag lang werken en het verwerken van frustraties in de file kom ik eindelijk thuis. Mijn vrouw zou vandaag koken. Met de nadruk op 'zou', want het was verdomde stil in de keuken. Ik ga op zoek en zie m'n vrouw op de bank liggen. Ik ga naar haar toe en geef haar een kus en spreek zoals het een man vergaat:.
"Lieverd, je ligt hier heel erg schattig, maar in mijn agenda zou jij vandaag koken. Je hebt immers elke dinsdag een halve dag vrij, weet je nog?".
Ze kijkt me vernietigend aan en begint voor het eerst in drie dagen tegen me te praten.
"Misschien moet je in die agenda van jou eens een paar dagen terug bladeren!", schreewt ze.
Als een gorilla die aan het puzzelen is gaat er niets bij me dagen.
"Je bent iets vergeten!", riep ze gefrustreerd.
"Wat dan?!", riep ik terug, "Onze trouwdag is pas over 4 maanden en jij wist helemaal niet dat ik je ontbijt op bed wilde geven!".
Ze kijkt vreemd op en gooit haar handen vragend in de lucht.
"18 Maart, lul!", roept ze.
Tandwielen beginnen te draaien in m'n hoofd en stoomlocomotieven blazen stoom af, maar nog altijd niets dat de assosiatie met een belangrijke gebeurtenis opwekt.
"Keep-Pushing!", huilt ze uit, "18 Maart 2006 bestond Keep-Pushing een jaar!".
Ik val huilend neer op m'n knieen en beseffend wat ik had gedaan riep ik: "sorry".

En de lezers blijven verwonderd achter.

Gootsteenschakelaar

Zie je het al voor je? "He schat, zet jij de gootsteen even uit?!" Ons voorstel is dan ook het volgende: ga massaal naar Brugman keukens, Ikea en andere plaatsen waar ze ons kunnen voorzien van een kookruimte en vraag of ze ook gootsteenschakelaars hebben. En als ze vragen waarom. Dan moet je zeggen dat je het zat bent dat je gootsteen altijd aan staat. Oh ja, en dat je hem in het blauw wilt hebben.

Ik verzeker je bij deze zeer verwonderde blikken van diverse mensen.